Jak przygotować dziecko do wizyty u dentysty?
Wielu pacjentów zadaje nam pytanie: kiedy należy po raz pierwszy zaprowadzić dziecko do dentysty? Odpowiadamy: specjaliści zalecają pierwszą wizytę tuż po tym, jak u naszego niemowlęcia pojawia się pierwszy ząb mleczny. Stomatolog obejrzy stan jamy ustnej i śluzówki, wykluczając ewentualne parafunkcje, do tego poinformuje rodziców, na co zwracać uwagę, jak pielęgnować nowe zęby, jaką wybrać dietę lub czego nie robić (na przykład – nigdy nie lizać smoczka, bo to czysty transfer bakterii!). Dziecko podczas takiej wizyty siedzi u rodziców na kolanach.
Kolejna wizyta powinna się odbywać według harmonogramu ustalonego ze stomatologiem, jednak nie rzadziej niż raz na pół roku. Jeśli lekarz zauważy ognisko próchnicy, może poprosić o wizytę nawet po trzech miesiącach.
Niestety, przez niewłaściwą dietę, bogatą w cukry i wysokoprzetworzoną żywność, próchnica u dzieci może pojawić się bardzo wcześnie. Jeśli dodać do tego potencjalne nieprawidłowości w budowie szczęki i żuchwy, spowodowane między innymi nieprzyjmowaniem w okresie noworodkowym i niemowlęcym pokarmu z piersi matki (podczas ssania sutka mięśnie twarzy dziecka zmuszane są do pracy, co zapewnia równomierny rozwój twarzoczaszki), a w okresie wczesnego dzieciństwa unikaniem pokarmów twardych (odkrajanie dzieciom skórek od chleba czy obieranie owoców ze skórki zaburza rozwój twarzoczaszki) – problem ze zgryzem czy zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego może pojawić się już we wczesnych latach życia.
Kolejne pytanie jest logiczne: jak w przyjemnej i przyjaznej atmosferze zachęcić starsze dziecko do wizyty u dentysty tak, by nauczyło się właściwie dbać o zęby?
Na pewno warto wybrać takiego stomatologa, któremu ufamy i do którego poszlibyśmy sami – jeśli my czujemy się z kimś dobrze, jest szansa, że nasze dziecko też to poczuje. W przypadku bliskiego, intymnego kontaktu, w jaki wchodzimy ze stomatologiem, zaufanie ma fundamentalne znaczenie. Jeśli nasze dziecko ma jakieś trudności, diagnozy, szczególne upodobania czy przyzwyczajenia – dobrze jest uprzedzić o tym lekarza wcześniej. Nigdy, przenigdy nie wolno straszyć dziecka dentystą („Jak będziesz niegrzeczny, pójdziemy do pani doktor i pani ci będzie wiercić dziury w zębach” – to wcale nie jest tak rzadko słyszane zdanie!). Należy też unikać pewnych słów: ból, strach, bać się, itd. Nie można też mówić, że „nie będzie bolało”, bo jednak czasem coś może zaboleć. Kiedy dziecko, które zapewniano wcześniej, że nic nie będzie bolało, dozna bólu, na który jest kompletnie nieprzygotowane, straci zaufanie i do rodziców, i do dentysty.
A tego przecież nie chcemy.
Dziecku przed wizytą należy wyjaśnić wszystko od początku: kim jest dentysta, kiedy i po co się do niego chodzi, dlaczego trzeba to robić i że lepiej wcześniej, niż później, bo samo nic nie zniknie, a potem jest trudniej leczyć; warto też opowiedzieć o tym, jak wygląda gabinet stomatologiczny, jak jest wyposażony i o tym, jak będzie wyglądała wizyta. Należy też uczciwie uprzedzić, że czasem podczas leczenia może się pojawić dyskomfort.
Można się wspomóc literaturą: polecamy „Zuzia idzie do dentysty” Liane Schneider i Evy Wunzel-Burger, czy „Idę do dentysty” Katarzyny Kmieć-Krzewniak – zamieszczone tam informacje i rysunki na pewno sprowokują nasze dzieci do dalszych pytań i rozwieją ich wątpliwości.
Reszta udanej wizyty u dentysty należy do nas: zapewniamy komfort, poczucie bezpieczeństwa, kolorowe wypełnienia (pacjent sam może wybrać kolor). Możemy zacząć od wizyty zapoznawczej, czyli adaptacyjnej – od tego, że kiedy zobaczymy się po raz pierwszy, nasza mała pacjentka, lub mały pacjent dostaną do ręki lusterko i sami sobie policzą ząbki. A potem pojeżdżą na naszym błękitnym fotelu dentystycznym w górę i w dół, jak windą. Albo sobie po prostu poleżą przykryci niebieskim kocykiem, czekając na koronę, która się należy każdemu naszemu dzielnemu pacjentowi!
A kiedy już mała pacjentka i mały pacjent nam zaufają i zrozumieją, jak pracujemy, będą chcieli do nas wrócić, by przeżyć kolejną przygodę.
Zapraszamy na wizytę adaptacyjną.